Ze zijn klein, maar zéér fijn: de olijfjes uit de streek rond Taggia, beter bekend als de ‘taggiasche’ olijven (uitgesproken als ‘taggi-jaske’). Taggia is een plaats in Ligurië aan de Italiaanse Riviera, niet ver van de Franse grens. In deze streek groeien de oude olijfdragende bomen langs de grillige, maar bijzonder schilderachtige rotskust. Oorspronkelijk werden ze hier door benedictijner monniken geplant rond 1600. De bomen hebben soms een hoogte van wel vijftien meter. Hun donkere rijpe vruchten hebben inmiddels een beschermde geografische aanduiding (DOP), dus buiten deze regio (de provincie Imperia) kan niemand zijn olijven ‘taggiasche’ noemen. Daar is men trots op want gastronomische waardering voor zowel de olijf als haar delicate olie is hoog en het houdt beide exclusief. De kleine roodbruine, soms richting paars kleurende olijfjes rekent men zelfs tot de meest bijzondere ter wereld. Hun zachte vlezige textuur is uniek samen met het fruitige, mild zoete smaakkarakter dat ook een lichte zuurtje toont. Die smaakontwikkeling vindt plaats tijdens de periode dat ze in pekel licht fermenteren. Wij betrekken deze redelijk schaarse olijven van de familie Mela die de Frantoio di Sant’ Agata d’Oneglia bestiert (frantoio betekent oliemolen). De familie heeft zeven boomgaarden en brengt sinds 1827 een breed aantal (prijswinnende) olijfgerelateerde producten op de markt.
De olijven doen het goed in salades, op pizza, gegrild konijn, vis en tal van gerechten.